تامل در اين تصوير که سي و دو سال قبل برداشته شده است، هر آزاده ي باورمند به تاثير اشک و خون را به ياد شرايط امروز مي اندازد. برای مشاهده به ادامه مطلب بروید ...
تصويري که پيش رو داريد، اوايل تير ماه سال 1361 هجري شمسي به ثبت رسيده است . پاسداران گرياني که در اين نما حضور دارند، از اعضاي « قواي محمدرسول الله(صلوات الله عليه و آله) » هستند که ساعاتي قبل، تحت فرماندهي «حاج احمد متوسليان» وارد «دمشق» شده اند و اينک درست در برابر ضريح مطهر بانوي مقاومت «حضرت زينب کبري(سلام الله عليها)» ايستاده و همراه با ذکر مصيبتي که «برادر منصور نورايي»(نفر اول از چپ) اقامه مي کند، خالصانه اشک مي ريزند و مويه مي کنند.
تامل در اين تصوير که سي و دو سال قبل در «زينبيه» برداشته شده است، مي تواند هر آزادهي باورمند به تاثير اشک و خون را به ياد شرايط امروز بياندازد. چه گونه مي توان انکار کرد که همين اشک چشم هاي بي ريا و خالصانه بود که پس از سه دهه، به بار نشسته و اقتدار و سربلندي هاي امروز فرزندان روح الله را در سوريه، لبنان، عراق، يمن و ... به ارمغان آورده است؟ حتي يک نفر از خيل رزمنده گان و مجاهدانِ سال هاي دفاع مقدس، تصور هم نمي کردند که پس از پذيرش «قطعنامه 598»، بار ديگر بيرق پاسداران و بسيجيانِ «نهضت روح الله» اين چنين، مانند امروز، بر قلل رفيع عزت و کرامت به اهتزار در آيد.
زنهار که پاسدار ثمرهي آن اشک ها و خون ها و خون دل ها باشيم